Ania na Olimpie - mashup

         Pewnego dnia Ania obudziła się w bardzo pięknym, choć dziwnym miejscu. Zewsząd otaczały ją śnieżnobiałe kolumny, a ona sama leżała na zimnej jak lód marmurowej podłodze. Wreszcie dziewczynka podniosła się. Spojrzała w dół. Miała na sobie piękną, białą suknię, w której czuła się jak księżniczka. Dotknęła swojej głowy i wyczuła, że zdobi ją wieniec laurowy. Ania nie posiadała się ze szczęścia. Może okazało się, że tak naprawdę jest zaginioną córką jakiegoś króla, odnaleziono ją i zabrano do pałacu? Dziewczyna zaczęła pogrążać się w marzeniach, kiedy nagle ktoś pchnął mosiężne drzwi. Stanął w nich brodaty mężczyzna o potężnej sylwetce, odziany w białą szatę.

- Kimże jesteś? – zapytała Ania.

- Nie wiesz, kim ja jestem? To niedorzeczne! – zagrzmiał jegomość, po czym trochę się uspokoił i powiedział:

- Jam jest Zeus, pan nieba i ziemi, piorunów i burzy, ja władam wszystkim, co znasz!

Dziewczynka, lekko przestraszona, powiedziała:

- Przepraszam pana, panie Zeusie, czy mógłby pan, z łaski swojej, powiedzieć mi, gdzie się znajdujemy?

- To miejsce to siedziba bogów, Olimp! – odparł władca.
- Ojejku! Tak bardzo się cieszę, iż mogę odwiedzić to boskie miejsce!

Czy mógłbyś mnie oprowadzić?

- Niestety nie, ponieważ muszę poprowadzić ważne zebranie. Mój posłaniec się tym zajmie  - odpowiedział Zeus, po czym krzyknął:

- Hermesie, chodź tu, natychmiast!

Po chwili skrzydlaty bożek zjawił się na miejscu.

- Tak, łaskawy panie? – zapytał posłaniec.

- Czy mógłbyś oprowadzić tę pannę po Olimpie?

- Jasne, drogi panie – odparł Hermes, po czym gestem pokazał Ani,

aby poszła za nim.

         Dziewczynka i posłaniec bogów przeszli korytarzem do następnej sali. Rudowłosa nie mogła się nadziwić, jak można zbudować tak cudowne miejsce. Kiedy dotarli do drzwi, posłaniec powiedział:
- Bądź cicho, bo trwa tam boskie zebranie.
Po jego słowach udali się do pomieszczenia. Niestety, Ania nie umiała się powstrzymać i krzyknęła z zachwytu, gdy zobaczyła bogów. Posejdon to zauważył i wściekł się okropnie.
- Kto śmie przerywać nasze zebranie?! – krzyknął.

Dziewczynka ze strachu schowała się za jej towarzysza, zostawiając go na pastwę pana mórz.

- To ty, Hermesie?! W takim razie surowo zapłacisz za swe czyny! – zagrzmiał bóg oceanów, po czym chwycił za swój trójząb i za jego pomocą zepchnął rudowłosą i jej przewodnika z Olimpu. Kiedy dość twardo wylądowali na ziemi, skrzydlaty jęknął:

- Zostałem zepchnięty z boskiej góry! Jaki wstyd…

- Przepraszam, ale wie pan, co to za miejsce? – przerwała mu Ania.
Hermes pobladł.

- To Hades… - wyjąkał.

- Co to Hades?

- To miejsce, do którego zmarli udają się po śmierci… Lepiej się stąd zmywajmy…

- Ja mam ochotę pozwiedzać!

- Aniu, nie odd…

Jednak bożek nie zdążył dokończyć, ponieważ dziewczynka zdążyła wyruszyć w głąb Hadesu. Zauważając górę i pchającego na nią kamień nieznajomego, osłupiała i zapytała skrzydlatego:
- Proszę pana, kto to tak się męczy na tym wzgórzu?
- To Syzyf. Ma za zadanie wepchać kamień na górę -  odpowiedział jej przewodnik.

- Mogę mu pomóc?

- Nie, bo ta praca to jego kara.

Ania posmutniała.

- Słuchaj, mam plan! Złapię cię i razem polecimy z powrotem na

Olimp, dobrze?  - zasugerował Hermes.

- Jasne! – pokwitowała Ania.

Dziewczynka i bożek razem wzbili się w przestworza. Kiedy dotarli na boską górę, przewodnik postawił ją na łące i powiedział:

- Posłuchaj mnie. Sprowadzę tu kilka nimf, aby się z tobą pobawiły, a  ja polecę do pałacu bogów i przeproszę Posejdona. Zgadzasz się?

- Zgadzam się – odparła rudowłosa.

Hermes odleciał, a chwilę potem przybyły nimfy. Ania doskonale się z nimi bawiła. Razem zrywały kwiaty, śpiewały piosenki i wiły wianki. Panna nigdy nie była tak bardzo szczęśliwa jak w tamtej chwili. Nagle usłyszała znajomy głos, wołający ją po imieniu:
- Aniu, Aniu…

Dziewczynka otworzyła oczy i znalazła się w swoim łóżku.
- Aniu, wstawaj szybko, bo jest już późno! – głos okazał się należeć do Maryli.

         Rudowłosa doszła do wniosku, że to był tylko sen. Westchnęła:
- Ach, jak wspaniale by było, gdyby zdarzył się on kiedyś naprawdę!

Natalia Bi. Kl. V a